O subxectivo era o obxectivo, e o obxectivo, o subxectivo. Sexa como for, esta era ambición de Ester Nilsson (9).
……………………………………..
Este relato aborda o terrible desaxuste existente entre o pensamento e a palabra, entre a vontade e a súa expresión, entre a realidad e a irrealidade, ademais daquilo que medra na fenda entre os espazos (10).
………………………………….
<<Un artista que non atende á sociedade nin contempla a vulnerabilidade do ser humano ante a crueldade da existencia, non é digno de chamarse artista>> (12, salientado orixinal).
………………………………….
Todo canto ambos debatían era de carácter universal e eterno. As cousas miúdas e cotiás non eran do seu interese (18).
………………………………….
Quen non quere ser abandonado deberá deixar que aquel que quere marchar sexa o que formule os termos da mudanza (29).
…………………………………..
Atendendo a tales postulados, o ser humano non se concibía se non era a partir dun varón, branco, europeo e burgués (32).
…………………………………..
-Son artista -dixo Hugo-. Tamén na estética hai unha moral.
-Amplía iso.
Hugo respondeu:
-A estética é un acto moral.
Ela dixo:
-Que queres dicir?
-Quero dicir que a estética, a arte en si, leva dentro unha forza revolucionaria.
Ela dixo:
-Con independencia do seu contido?
-Se non o ten non é arte (35).
…………………………………………………..
A leria insubstancial derreábaa (43).
………………………………………..
A mentira é unha coiraza (45).
…………………………………………
Cando se ama e se é correspondido, o corpo tórnase livián (62).
…………………………………………
O baleiro nun lugar que o amante acaba de abandonar é o máis grande dos baleiros. Nese intre estaba a sentilo (85).
………………………………………….
Para Ester, escribir nunca fora unha maneira de fuxir senón de resistir, e a resistencia nada ten que ver coa fuxida (93).
………………………………………….
Non existe peor sufrimento ca non entender (94)
……………………………………………..
O paradoxo dos físicos:
Que non lembramos o que aínda non aconteceu.
O paradoxo dos filósofos:
Que lembramos algo só porque aconteceu.
O paradoxo dos psicólogos:
Que lembramos o que nos convén.
O paradoxo dos políticos:
Que o ser humano ten memoria.
O paradoxo dos médicos:
Que a memoria falla.
O paradoxo dos amantes desgraciados:
Que a memoria dos acontecementos non cambia (94-95).
………………………………………….
A súa obra trataba sobre o comportamento das persoas unhas coas outras, sobre a maldade implícita no deleixo, sobre o exercicio do poder e da impotencia (97).
………………………………………….
No momento no que realizou a chamada a man non lle tremeu; non tiña por que facelo. El dixéralle que falarían á súa volta de París: ehortáraa a chamalo. E como xa regresara, chamou (129)
…………………………………………
A única arma do que ama é deixar de amar (134).
…………………………………………..
Debía aprender que ninguén pode revelar completamente o seu interior: tal confianza non existe (146).
…………………………………………..
A persoa que ama non ten necesidade de adorar, pero a que adora ten que manter a integridade do seu obxecto de culto para non abaterse ao reparar nas súas imperfecccións. Pola contra, a persoa que ama pode expresar con liberdade o seu parecer (155).
…………………………………………..
A cultura do honor tiña un obxecto ben distinto. Creárase coma unha defensa contra a apropiación indebida entre as persoas (170).
………………………………………………..
-Como é que únicamente Occidente ante as súas accións e ideas e todos os demais non? -preguntou-. Ti , e moitos coma ti, dividides o mundo en categorías fixas e inmutables: os responsables e os inocentes, os afoutos e os indefensos. Como podedes aturarvos a vós mesmos, como aturades esa condescendencia brutal cara aos que non considerades da vosa caste? (181).
……………………………………………
(…) o que abandona non necesita falar porque para el non hai nada que decir (187).