Maíra Mendes Galvão: a ollada das mil formas da poesía.

Porxmeyre

13/09/2020

Maíra Mendes Galvão (1981, Brasília) é nome que esta semana escollín para divulgar a súa poesía. Traballa facendo traducións e vive creando poesía. Como para case tod@ poetas, a poesía é para elas/eles un acto esporádico mais. Como tod@s vive de outra actividade. Neste caso a tradución, e é significativo. É significativo porque, tanto na profesión (tradutora) como na vocación (poeta) traballa con palabras. Non sei se na súa profesión interfire/interferiu alguna vez a experiencia poética, mais si podo dicir que na súa vocación poética a palabra ten un lugar absolutamente central.

Maíra Mendes Galvão, polo que sei, leva publicado a plaquette nove poemas de mau gosto (2018, xa o título chama para unha lectura indispensábel), o poemario jamanta na testa (2019) e deixou poemas seus en moitas revistas ( ruído manifestocasuloescamandroparêntesesgazeta de poesia inéditaasymptote, entre outras), participou tamén na antoloxía Uma alegría estilhaçada (organizada por Gustavo Silveira Ribeiro).

Non é moita produción, mais si a suficiente para certificar a súa calidade como poeta.

Coida moito a forma sonora da palabra poética (formou dúo performance con Jeanne Callegari). E a poesía para ela é unha revelación. E como tal revelación pode chegar en calquera momento. Revelación, a isto antes chamábaselle inspiración ou o alento da musa, mais é preferíbel a palabra revelación, é mais xusta, máis reveladora, máis exacta e significante.

E traballa tamén con moita intensidade e fortuna a forma poética, a forma das palabras no poema, a forma dos versos, a forma dos poemas. O cal, unido a un espírito curioso e a unha ollada que se manifesta tanto para dentro (introspección) com para fóra (extrospección), sente, repara e áchase inquerida pola realidade, e a unha humildade (que eu moito estimo porque di moito da persoa) que leva a poñer por diante a obra antes que o propio currículo ( comproben na súa páxina web; existe, e completo, mais só no remate e non moi explícito. Anecdótico?, non creo. Casual?, pode ser mais non deixa de ser significativo).

O resultado é unha poesía moi traballada na forma, unha poesía formalmente moi variada (como poderán comprobar na selecta que virá despois) que tanto se expresa na distancia longa como no poema curto (acho aí certa concomitancia co concretismo) e que tanto acolle temáticas trascendentes como outras que parecen relativas ao mundo do obvio, da realidade máis insubstancial , mais que ela consegue facer interesante e mesmo excepcional (e ácholle aí certo parecido coa mellor Clarice Lispector).

Mais a poesía comeza pola palabra, e Maíra traballa fondamente con ela, crea palabras novas, neoloxismos, xoga con contrastes, coa solidariedade léxica (que pode ser sorpesiva), escribe en varias linguas, dá entrada a vocabulario foráneo e otras veces pouco frecuente na linguaxe poética…Procura a dimensión exacta da palabra no verso (filosofía concretista, acho eu), do verso no poema…E pode observarse aí certo espírito lúdico. Haino, sen dúbida, é a parte lúdica da poesía. Mais a poesía é moito máis que iso, iso só é un instrumento á hora de crear, e crear coidando non repetirse ou repetirse o mínimo imprescindíbel. E iso é audacia. Maíra é unha poeta moi audaz, moi audaz.

Tendo en conta isto e que a discursividade poética ás veces parece tamén festiva, desenfadada, podemos chegar á conclusión de que o espírito lúdico o é en exceso. Nada máis lonxe da realidade. Pola contra independientemente do tema é unha poeta que sabe volver interesante calquera tema que trate, que sabe procurar moi ben a epifanía que a todo poema debe acompañar.

Sen dúbida, unha das voces máis interesantes e persoais da actual poesía bresileira. Sen dúbida, un nome moi a ter en conta no futuro das letras brasileiras e (compróbeno na súa web) tamén escribe ben en prosa.

Maíra Mendes Galvão, téñano en conta sempre.

Quizá pareza que non ten que ver coa poesía, referímonos á gastronomía, que tanto ama, mais eu estou convencido de que non é así.

Como sempre, aquí deixo o seu Facebook , no que sempre atoparán cousas interesantes.

A seguir, a selecta da súa poesía. No remate, ligazóns para poder escoitala.

scintilla animae

não ter a gravidade de duas patacas

que atingem o piso e tilintam

ter a gravidade sim de um crânio

plumbum,! ponderoso gongo

cujo grau de dureza veio do

crescimento endógeno do tempo

entremeando-se dobras sobre dobras

nos regos e axilas das curvas

dos 2 polos que mal sabem de suas

encruzilhadas nomeadas teimosamente

como relações de acesso

entrepostos de mundos possíveis

cancros de teoremas que são

agonia dialogia tritonia

ou broma rastelada de fulcro

do castelo da arcada de sonho

diaconisas em santidade forjada

bigorna sobre meu coro

enquanto imagem dobrada

como desdobrar os urros

de um desejo esquecido

dos pinotes avizinhados

selo grande, revém têmpera

alma grossa de ossatura

dos ritmos sincopados

disto que se diz fêmea

está tudo demasiado opaco

está tudo finalmente

finalmente enganado

*

misnOmer

my O

wn O

spooling out

of my O

wn control

presti

digitate

O it seems

so

at the edge

the hinge

so fallow

but NO

aint no

thing mo

tutored and

tailored and

trained than

this tumored O

way

way

too

moored on my own

mired and unknown

stessosessononésucesso

tisminetho

myomine

outinside

spoolingmine

*

ersatzspielerin

teimo em não acender a luz, encalhada

sem saber se quem – eu ou o mundo

é suplente de algo primevo

se o que existe é a tensão ou

degrau de recursividade.

o violento da memória é a retenção do vazio.

penso em palavras multiportantes, como não me escapa fazer:

merimnologia, ou: considerar é arder.

mermeridade, ou: ansiar é condenar-se.

metameridade, ou: a parte pelo todo.

palavras me procuram, procuram a nós

porque as salvamos de um desígnio adjunto

nos lançamos aos fins da tensão.

me vejo merócrina, exocito

e a elas entrego

qual impostora estertorada

o grau primeiro das coisas.

*

saponificação/permanência

“we met with a fat concretion where the nitre of the earth

and the salt and lixivious liquor of the body had coagulated large lumps of fat

into the consistence of the hardest castile-soap: whereof part remaineth with us”

(sir thomas browne, in hydriotaphia, urn burial, 1658)

o ar que o insufla o ser humano carrega a doença congênita de sua condição.

o cadáver sem oxigenação antes identificado com o indivíduo se transforma em artefato (de fatura involuntária).

como operar transfiguração voluntária da condição crônica extracorpórea de ser humano (em vida)?

eis uma taxonomia especulativa de solução mítica de criação por esgotamento

precedida do teorema estabelecido negativamente <o ser n-humano não é carismático>

derivado de axioma hipotético da condição do ser humano em termos de contiguidade:

o ser satânico: ser humano in extremis, liberto em quase tudo, todavia assintótico

o ser bestial: sub-humano, porém espelho das vergonhas do humano

o ser celestial: supra-humano, carne de espuma e soberba, tem sobrevida mercurial e não resiste ao exame

o ser monstruoso: realização de desejo de reorganização de partes humanas, fruto do tédio (e nada mais humano)

o ser para-humano: definido enquanto duplo acessório

o ser mais-do-que-humano: é a premissa derivada da conclusão

o ser não-humano: sua preparação se faz na tábua de corte e não no crisol

quod non erat demonstrandum: algo permanece, ainda que escorregadio.

…………………………………

…………………………………………………

o que as mulheres fazem aos domingos?

as mulheres
como nós
ocultas
aos domingos

vadiam

o quanto podem
a qualquer hora

e sozinhas

conjuram demônios

se despem das peles

furam bonecos

viram sirenas

arpejam

arrastam móveis

afiam facas

desaparelham-se

criam olhos no rabo.

as mulheres
ocultas
aos domingos
como nós

têm um duplo
que sorri

e conversa

e cozinha

e afaga

e se esquece

enquanto
a outra

bebe
sôfrega
da fonte
da imortalidade.

………………………………..

resumo do figo

segundo me apareceu um francisco, em des-língua:

um figo, ao se mover, cada vez mais se encarna.
o moto permite, assim, ao figo, que se materialize quanto mais é lavrado.
o moto engoliu a flor querendo ser figo.

nem mimosa nem mimese, re-sumada, posta em movimento, ressuscita, a-sumo.
recorpórea e des-frutada, em passos recursivos, des-comida, re-saboreada.

assim a metapalavra figo, conforme des-disse francisco.

[um poema ecfrástico para ponge]

……………………………………………..

acuidade vulnácula

fibromiasma no lugar de leito
a cabeça de penas e lacunas
um aperto nas conas – a de nervo e a de sangue
– melindroso fez visita
impromptuosa
lancina ancora cona-píncara
e retorna, anacruz.

…………………………….

a jazida da minha cabeça

na terra cinábrica
ou descorada de sonho
me vi órbitas afora
já morta:
cabeça autodecepada.

os cabelos entremeando a superfície
desenhavam o solo como lava,
a jaca ainda tenra,
glaucas bilas opalescentes;
eu via, olhava fixo, sabia
ser a legomena assassina
a executora da degola
a híbris desvairando arremedada
em cálculos e amolações.

e, examinando, tentava engenhar
o escape e como acordar
com aquele agora eterno
metal na língua
lingote grosso

apuro rômbico e
todavia embuçado
nas meias-tintas da vigília.

viva e morta adejam:
hagia-hetaira-daemonia
aristi cthonia-megara

§

the dream is always the same

pelo olhar sensível de gael, anita foi registrada
ao sorver seu remédio urbano, uma panaceia
de talos nutridos em gosma atmosférica
da dedigrisa pauliceia desvairada

simulacro bem efeito e postado
ante o brilho de coreografado reboliço
de dedos glissantes e stacattos
o par ex-sedento caiu na trombada

no que a chôcha vontade degringolava
e se quase cantava batalha gorada
gael cuidava de martelar o pino
na prenda rosa-médio cada vez mais baça

anita lhe dizia, sem fogo nas bilas vagas
que uma diezira tremenda lhe acometia
ao superlotar-se a polpa sanga
de estandartes fincados em várzea

gael, já morto no banhado
– o coco esbagaçado –
queixou-se de cafubira baita
e baliu: não sei de nada!!!

REPORT THIS AD

§

astsu

de membro inferior lançando o início
palavra primícia deposta do centro

estação da ressonância – seme
fórmula como criança de forma feita

invocação propínqua ao silogismo
carrega a letra para os sentidos

estação da abundância – ceva
conservação de posição recíproca

K-metonímico (árvore da senciência)
de frutos necessários e cômodos, mas alheios

octanagem de operação corrente
ka se investe de pluma e cilício

eu tinha bá nos dias da turgência
e mucura na soleira da língua

hapi, autóctone prelado, envia-me cá
nos dias da branca tinta

écfrase-homenagem ao “ka” de khlebníkov traduzido e comentado por aurora bernardini

§

tempos bicudos

lip
lab
lang
langue
linguagem
láparo
long
lab
lip

bo
bo
boca
balal
bela
ba
ba

sim
safa
sofia
safadita
sofis
safo
sim

§

quem, além de f.?

não adivinhar as linhas mas entrar no contratempo da cabeça de f.
esperar por f. e não perceber a mosca que pousa no lábio
pensar na morte, beliscar os seios e f. não constar
escalar a híbris de escalar o complexo de f.
e cair da cabeça de f. sem ver o cume
na mão aberta de f. se tornar míope
no antebraço de f. ser projétil
nem pelo nariz enquadrar f.
sugar a meia-frase de f.
esconder de f.
as outras
letras
de
f.

§

estio

o senicídio de mara lago e milly ciano

atesto par
canhestro
coaxial batráquio
polemodáctilo
duo de nada
em co-couraça
violácea
co-emergente
(canibal antiantropofágico)
em festa
refestela-se
penistilência
paira no ar

pós chisteculação
orocorporal
desbarranco
a drupa engelhada
reverto par atesto
ex-patifes
munha no calhau

pano de boca
babau

……………………………..

belletriz transfigurada

eu vou nascer feliz numa cidade futura

eu sei atravessar as fronteiras das coisas

mário cesariny de vasconcelos in o jovem mágico

vou surgir pulsando

das curvas do teu pescoço

e hoje quebro teu osso

é hoje que te dou pernada

não de pinça

de balestrada

pra te emborcar as bolas

pois é agora

que abro também tua jaca

e desdobro uma por uma

as tuas ideias plissadas

hoje eu vou te concutir

e depois ainda passo um arado

na tua roça de cicatriz

vou te deixar terraplano

desengelhar teu bornal

te martelar o bife dos quartos

despilorar a mucosa crispada

pois toma-te-lhe, ó fona

tralhoto gorado

vou te desconcavar os písceos

é hoje que quebro teu osso.

(antoloxía simultáneos pulando)

…………………………………….

Cristalografia

no crisol, cristalogia que intento acumular
é o avistado que se embrenha e transforma
nas cristas e crenelagens, grisol.
o zênite se espraia e, de gris, tinge
de vez, o todo pré-maduro,
sustentando o suspenso sem fim,
adiando a mundos, afora de resolução,
tateando em letras o vocovocífero
do verde de lastro e pedra.
dos limites das sombras e
de seu deslocamento, vejo,
em quase glaceada órbita,
toda a petrologia
e ignitude
em seus recônditos de cumes geminados,
pretenso planalto,
por isso vivente.
aceito, assim,
a topologia,
que, de rompante, iterativa me acompanha
e reconheço essa face das faces,
cresta em toda volta,
com intenção de ser infinda
crostalogia,
fundante assombração.

…………………………………………

(Despacho)

não existe nome vazio; se é vazio, não é nome.
a valência gera discurso, o que não se pode provar que é derivação.
a condição de verdade está não no nome mas no mundo real;
e, no mundo real, nome é artefato.
da ano(ni)mia, no entanto, não sai mundo
(real ou irreal) e nem a própria condição de verdade.
embala-nos ou embalsama-nos, portanto,
a madre nossa,
a paquidérmica
indexicabilidade.

…………………………….

cogito aversoado e sem poesia

exercitar o silêncio

não é calar

é ouvir sem atropelo.

bradam “sejamos mais racionais”

mas

qualquer razão que parte do empírico

jamais será QED perfeito.

e este mundo dos fatos:

  • fatos da práxis
  • fatos da psique
  • fatos das tripas

por mais atentamente que se lhe observe

nele um observador ainda é um só

observador.

não vejo muita coisa

menos racional

de que confluí-los:

um vai prevalecer

o de maior gravidade

assim cultuado

por tão pouco

por sua pelagem

pelos imponentes bagos

e por ser treinado para morder duro

alinhavar suas arengas e retóricas

com presunção de razoabilidade.

mas não é pra se acanhar.

se quiser, fale, articule, mas ouça.

se quiser mesmo derivar

a lógica de fatos,

come and see:

o axioma mais perfeito

para engatar arrazoado

será, para funcionar,

imperfeito:

algo qualquer que admita

que não se fala

com integridade

dos fatos

com a razão puramente.

………………………………………………..

Aquí poden escoitar poemas na voz da mesma Maíra.

Porxmeyre

Un comentario sobre «Maíra Mendes Galvão: a ollada das mil formas da poesía.»

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Skip to content