Caldas prometeulle que o faría
-E se non dormes, le -volveu á carga o pai-. Pero non leas nada que teña que ver co que che angustia, senón algo que te afaste do que estás a vivir. Queres zume de laranxa?
-Por favor.
Mentres lle enchía o vaso faloulle do libro que estaba a ler.
-É un pouco longo de maís, pero facía moito tempo que unha novela non me prestaba tanto -contoulle-. O tranquilizador dalgúns libros é que sabes que ao final van gañar os bos. Polo menos sabes que van acabar devolvendo un pouco de orde ao caos.
-Menos dá unha pedra -dixo Caldas, malia saber que, na vida real, nada sucedía así. Podías resolver un caso, pero non podías recompoñer o que quebrara polo camino.
O pai de Caldas saíu da cociña e regresou cun libro groso que deixou sobre a mesa.
-Onte quedei durmido mentres lía e, cando me quixen dar conta, estaba seguindo a historia ao meu aire, en soños. Esta mañá, cando espertei, tiven que volver atrás para comprobar que parte estaba escrita e cal era da miña colleita.
Caldas sorriu, abriu o libro e comezou a ler as primeiras páxinas. Os Boston Red Sox viaxaban nun tren que quedaba avariado nun campo onde xogaban ao béisbol uns raparigos negros. Os xogadores profesionais decidían baixar a xogar contra eles e só o chifre anunciando que se emprendía a marcha salvábaos de perder o partido.
-Isto fala de béisbol -dixo Caldas deixando de ler.
-De béisbol, dunha folga que houbo en Boston nos anos vinte, de xente boa e mala…
-Non entendo unha palabra de béisbol.
-Eu tampouco -confesou o pai-, pero non importa. Tamén hai varios policías, coma ti.
-Espero que non sexan coma min -murmurou.
-Carallo, Leo, non sexas agoreiro, queres? Todo o mundo comete erros. O libro tamén fala diso, de pecado e redención.
Caldas levou o vaso de zume aos beizos co eco das palabras do seu pai resoándolle na cabeza: pecado e redención.
A perspectiva pasaba por deter o Caimán, pero nin Camilo nin Mónica o podían xa recoñecer. Sabía que, ás veces, os casos chegaban a un punto morto, a un ugar desde o que xa non había posibilidade de avanzar. Non quedaba outra alternativa que agardar.
Se as cámaras non daban froito, deberían resignarse a que o Caimán dese un paso en falso, a que alguén o puidese identificar a segunda vez, a que outra Mónica Andrade fose colocada polo destino fronte ao monstro. Caldas preguntábase cal sería o prezo que deberían pagar, cantos inocentes deberían morrer antes de que o puidesen parar (pax745-747).