crítica de NO TEMPO DISTANTE DO TALVEZ, de Eduardo Kawamura, en Versosemcantos.

Porxmeyre

15/08/2022

A ESCRITA / A LECTURA / A LOITA….TRANSFORMADORAS

Título: No tempo distante do talvez

Autor: Eduardo Kawamura

Editorial: Versos em Cantos

“Vivimos nunha cacofonía, nunha confusión de grao permanente”.

(Xavier Queipo, Algoritmos)

“Eles comem tudo, eles comem tudo
Eles comem tudo e não deixam nada”

(Zeca Afonso)

Reflexionemos un instante sobre o título. Pois o título sinala e resume a posición do autor nun mundo que as palabras invocadas de Xavier Queipo retratan coa necesidade da abstracción que englobe o mundo en que andamos, que tamén é o mundo/tempo que nos anda, o mundo dunha sociedade narcotizada por slogans tranquilizadores que eviten a nosa indignación. Ese “talvez”, esa palabra que é escudo para a nosa indiferencia. “No tempo distante” fai referencia a unha distopía temporaria, esa distancia entre o que é e o que debería ser (presente/ou futuro). O título indica, pois, unha preocupación humanitarista onde se contrapoñen o evidente e real con o posíbel ou desexábel.

Nada novo sob o sol, diran vostedes… Sigan lendo, sigan lendo porque agora é o momento de entrar no libro, no poemario, e describir e interpretar os dous pólos. Ollo, describir e interpretar, pois a de Eduardo Kawamura non é poesía-espectáculo verbal pasivo e inocuo. Está a demandar que quen le mostre unha disposición activa, ou, cando mínimo, curiosa.  Ben, nada novo sob o sol, repetirán, porén si hai algo novo baixo o sol, Eduardo Kawamura é un poeta valente, cómpre valentía para enfrontarse a un mundo no cal a súa voz vai ser unha illa no oceano, unha fonte no deserto, unha voz solitaria a gritar en chamado pola cordura nun tempo en que a xente alimenta as súas vidas con ficcións non problemáticas da realidade…cando a realidade é fondamente preocupante e  incómoda pola inacción, pola narcotización, desa mesma xente.

Quen teña ollos, que vexa. Quen vexa, que interprete. Quen interprete, que actúe. A renuncia, a resignación, non serven para outra cousa que a perpetuación dun estado de cousas en que a xente se sente feliz sendo miserábel.

Poesía social en pleno século XXI? Pois si. É necesaria. Non só no Brasil senón en todo o mundo. Partindo do acontecer específico brasileiro (São Paulo) a poesía de Eduardo Kawamura alcanza a universalidade desde a conciencia preocupada por unha sociedade amordazada que só o humanitarismo (o interese polos demais) pode axudar a reconverter. Digo que “pode axudar” a reconverter porque existe outra arma “cargada de futuro”: a poesía. Poesía sobre a que reflexiona, unha e outra vez, sobre todo no apartado “Metalinguagem”.

Que é un libro político? Pois si. Igual que vostede fai política cando escolle unha vestimenta á hora de saír á rúa. Igual que vostede fai política cando escolle un peiteado ou outro. Igual que vostede fai política cando escolle un film de Netflix no conforto do seu sofá, deixando que o narcoticen desde a ficción en lugar de ler libros reveladores e rebeladores como este, contribuíndo a que a espiral de silencio se perpetúe en lugar dos coñecementos incómodos. Toda poesía é política, desde que nos ensina outra maneira de ver as cousas á que nos aliena para que non as vexamos (tamén as poesías á primavera, ou aos fondísimos sentimentos líricos, por sinal, son políticas). E digo que Eduardo Kawamura é un poeta valente porque non se recusa en se manifestar, por sinal, aludindo ao revolucionario Marighella (do cal se fixo un film, que sufriu manpulación no IMDb para influír nunha menor recepción pública; cousa que tamén se denuncia desde a súa simple mención, pois é ben sabido), o masacre do Carandiru (do que se fan 10 anos), ou ao movimento Direitas Já reclamando unha verdadeira democracia. É preciso ser valente para, no  Brasil actual, erguer esas voces en protesto. É preciso ser valente para denunciar o fascismo. É preciso ser valente para denunciar o nazismo. É preciso ser valente para denunciar o racismo. Mesmo eu, desde tantos miles de km de distancia gozo dunha perspectiva máis libre do que tería se estivera no Brasil, imaxino

Ë importante sinalar de que non se trata de poesía de panfleto, non é poesía de ocorrencias fáciles. O poema nace da observación, da contemplación, social que provoca na voz poética unha sensación de desasosego diante da espiral de silencio que abriga a inxustiza e a deshumanización

NÃO BASTA PROCURAR inspiração

É preciso vivier para escrever

As palavras não são prémios

Que inusitadas surgem na nossa mente

Esa sensación de dor permanente orixínase de entre o que ve, o que sabe que é inxusto e a conciencia de que hai que facer algo para subverter este estado de cousas indesexábel, esta bobaxe virada en mantra narcotizante en tempos de desespero

UM POEMA BUSCA O SENTIDO

Daquilo que não vemos ou não queremos ver

Um poema é un não firme

Xustamente na sección a seguir (“Sentimento”) explora os sentimentos provocados pola situación anterior e acha que

A REVOLTA é o melhor de mim

Meu desejo por mudança

Meu redemoinho

Incompleto de mim mesmo

E mais adiante

NADA DURA TANTO que não possa

De outra maneira acabar

E agora preguntaranme: e de estética, como anda? Pois en primeiro lugar direilles que a estética da verdade, a estética do raciocinio libre e humanitario, non necesita de máis enfeites, de máis adubo. Porén saiban tamén que este é un poemario onde o ritmo está moi traballado, a selección rítmica está ao servizo do destaque verbal que interesa en cada momento. E, ademais, proba de facto, foi un dos finalistas do Premio Gloria de Sant´Anna, ao que non se chega por casualidade. En todo caso, a forma está ao servizo dun contido que non nos deixa indemnes da súa lectura, amenos que sexamos de pedra.

Finalmente, esta poesía, social e política non é un simple posicionamento ocasional e oportunista, senón a depuración de quen ten nas súas costas a dura experiencia do que é vivir, do que é vivir consciente de cómo e por qué a vida é como é e por iso reaxe, reacciona. Nun primeiro momento quizá quixo escribrir poemas espello para entenderse mellor a si mesmo. Mais, finalmente, déixanos unha lección humanitaria contra a represión do non quere saber, non querer sentir, calar eternamente.

                                Em todos os tempos

                                Em todas as vidas

                                Em todas as gerações

                                Só a luta transforma

Asdo.:   Xosé M. Eyré

(Membro da Asociación Galega da Crítica)

(Consigan o libro no site da editora : versosemcantos@gamil.com , no Facebook da editora: https://www.facebook.com/versosemcantos ; no teléfono: +55 11 95460-1198 ou a través do seu watsapp)

PETISCOS, QUE FUN SBLIÑAMDO  MENTRES LÍA, PARA DEIXAR AUGA NA BOCA

De alguma forma, tateamos en busca de sentido

…………

Nada é óbvio nesta existência (9)

………………………………………..

Tudo o que se foi

Com o tempo

Inteiramente preservado

COngelado en movimento (11)

…………………………………………………

A humanidade desenha a sua história sob o auspício

Desta fábrica de demência (14)

…………………………………………………

SÓ POESIA???

Não. Poesia é orientação.

As poesias são  a bússola da alma (15)

……………………………………………………

A VIDA é um teatro bufo (16)

……………………………………………….

SOMOS MEMÓRIA

Nada além da memória (17)

…………………………………………………..

NÃO HÁ POESIA neste tempo

Tudo é tanta coisa que é nada (19)

…………………………………………………

ALGUNS POEMAS NÃO valem a tinta

Outros não resistem o tempo (25)

………………………………………………..

Não tenho mais medo de estar só

O que me assusta é a ignorância

E os ruidos de un tempo sem sentido (27)

…………………………………………………                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

Pensar: eis a caminhada correta

E que deus alimente a imaginação dos miseráveis

Mas não sacrifique as possibilidades

Com sua sombra de medo (31)

…………………………………………………………

Vejo nascer aquilo que ainda não sou (32)

……………………………………………………….

O que vejo são chamas     (33)

………………………………………………………

NÃO BASTA APENAS sonhar

A vida é feita toda de fazeres

(…)

A vida toda é una busca, às vezes insana, por algum

tipo de sentido (35)

……………………………………………………

Manter a mente sã torna-se a luta primordial  (37)

…………………………………………..

Carrego comigo uma dor

A dor de todo o mundo (38)

……………………………………………

NADA É REAL

Até que mente torne consciente (39

………………………………………………

Nas ruínas do que um dia

Foi um projeto de futuro   (40)

………………………………………………

Tento gritar, falar bem alto

Mas ninguém ouve

Ninguém vê

Ninguêm nada (44)

……………………………………………..

Um mundo de armas, todas elas apontadas para a ver-

Dade (47)

……………………………………………..                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

JOGO MEUS VERSOS n lugar de bombas de gás

Para que os olhos dos soldados se encham

De consciência

E paz (48)

……………………………………………….

POR QUE ME prendes, soldado, se o que carrego são

apenas palavras de esperança? (50)

………………………………………………

A MEMÓRIA NOS brinda contermos de luta e resitên

cia                                                          (61)

……………………………………………

Uma memória que perturba no tempo (66)

…………………………………………..

CEGUEIRA

Vivemos o tempo de não ver

Do silêncio

D ignorância

Do vazio

Tempos de não ver (68)

……………………………………..

NEGO-ME E encontro sua fina linha

De sentidos estrangulados dos sentimentos (79)

…………………………………………

Mas sempre disposto a contrariar

O contraditório pelo seu contrário (85)

………………………………………

O POEMA NÃO respira

O poema vive inerte à espera de um desejo

O poema não desperta

O poema sonha acordado nas horas do porvir

O poema não rejeita

O poema sofre  angústia de um ser que se desprende

de si mesmo (88)

………………………………………….

SÃO TANTOS OS LIVROS

São tantas as palavras

São tantos os sonhos

São tantos à espera de viver (93)

…………………………………………

Nos falta a coragem de avançar

E como ratos vivemos

…………………………………………

Já não tenho tantos sonhos

Apenas vivo por aquilo e aqueles

Pelos quais vale a pena viver (111)

………………………………………..

O TEMPO  É  soma do tempo que se perde o tempo

todo (117)

…………………………………….

TENHO OS OLHOS presos em nada

Tenho a boca presa no silêncio (119)

…………………………………..

GRITE PARA QUEM não puder ouvir

Minhas músicas são martelos em tímpanos surdos ( 117)

Porxmeyre

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Skip to content