[HORACIO RAMIREZ RESENDIZ]

Cidade de México, 17 de xuño de 2017

Dende que te vin por primeira vez, vin o teu fermoso sorriso e me cativou, prendeu o lume que hai moito non había dentro de min. Ao escoitar a túa fermosa voz, desde a profundidade da miña alma prendeuse esa chama chamada paixón, unha tenra ilusión que cría imposible, pero ti mostráchesme que é posible, e demostráchesme que na miña alma hai un lume que eu cría extinguido pero que cada vez se converte nunha crecente paixón e cada vez que estamos xuntos ese lume impúlsame a abrazarte, bicalo e querer facerte a muller máis feliz deste planeta en decadencia.
Pero inevitablemente cada vez que o intento bloqueas ese sentimento e esa paixón crece e impúlsame aínda máis a seguir loitando polo teu amor a cada segundo. É unha paixón que a miña alma suxire seguir amándote cada día como se fose a primeira vez que te coñecín e a última vez que te verei.

Entón é alí cando quero dicirche que te amo e non o resisto e así o fago, pero aínda non entendo porque te molesta e aínda que é algo que dende a miña alma e o meu corazón grita forte dende o meu ser interno, oblígame a facer posible para que este amor que me esforzo e con orgullo ambos negamos, eu sei moi ben que non son perfecto sen embargo o que me fai perfecto para ti.
Sempre estar contigo eses momentos, o tempo e o espazo non existen, fánme sentir unha ilusión de eternidade.
Os momentos especiais que compartimos xuntos que adquiriron un moi alto valor difícil mente comprable con algo de valor, por esa razón comprendín que o tempo contigo é máis valioso que calquera obxecto material que se poida adquirir.
Pasa o tempo e toda aquela paixón non se extingue e logra coa mesma intensidade a cal é moi difícil apagar e aínda con todas as augas da túa indiferenza non poden mermar o resultado deste cálculo indemostrable que é imposible materializar e á vez demostrar parcialmente por medio das miñas posibilidades.
Como ti sabes son extremadamente

Ti es o único ser capaz de borrar a miña tristeza e cada día atopar ese impulso de vida que vibra en cada átomo do meu ser e é o resultado da forza E=mc2 que é a equivalencia entre a masa e a enerxía que fan estoupar a miña alma e o meu ser, non poden esperar un segundo máis de cada día.

E sinto que nos afastamos máis un do outro o que me fai sentir non querer que non termine nunca xa que eres un ser amado para min unha probabilidade de eternidade en busca da túa esencia para poder permanecer xunto a ti e loitar contra mar e vento por moito tempo máis.

O que sinto por ti é real este amor e esta paixón que é un gran amor sincero que cada día se faga realidade e sexa como o ocaso do sol que é o máis fermoso de cada amencer contigo ao teu lado pola eternidade.
Todos os dereitos reservados a: Horacio Ramírez Reséndiz

[Author]

Posts